Pies trzymany na dworze powinien mieć przestronną drewnianą budę, z dala od studni, śmietnika i ubikacji, umieszczoną w miejscu suchym i osłoniętym od wiatru. Zrobić ją należy solidnie, szczelnie, z dachem spadzistym, obitym co najmniej papą, z okapem. Nie powinna ona stać na ziemi; najlepiej, gdy podłoga legowiska będzie 20-30 cm nad ziemią. Idealna jest buda dwudzielna, składająca się z obudowanej części, w której umieszczone jest legowisko z otworem do-stosowanym do wielkości psa, i z przedsionka, bez ściany frontowej, ze ścianami bocznymi i podłogą. Przed wejściem do budy powinno się zbudować drewniany pomost, aby pies nie wnosił do niej wilgotnej ziemi. Sprzątanie legowiska ułatwić może podnoszony dach. Tak wykonaną budę zaopatrzyć należy w miękką ściółkę (najlepiej ze słomy owsianej), którą co jakiś czas uzupełniamy. Na zimę zwiększamy ilość ściółki i zabezpieczamy otwór wejściowy kawałkiem koca. Powinno to zabezpieczyć psa przed utratą ciepła i przed wilgocią. Obok budy powinna zawsze stać miska z czystą woda.
Jeśli pies musi być przywiązany do budy, to aby umożliwić mu ruch, należy użyć dwumetrowego łańcucha, podwieszonego do długiego zawieszonego wyżej drutu. Koniec łańcucha, znajdujący się przy kółku, ślizgającym się na drucie, jak i początek, przy obroży, warto owinąć kilkanaście razy wąskim paskiem gumy, mocno związanej. Zabezpieczy to psa przed hałasem ślizgającego się po drucie kółka, co może spowodować u psa głuchotę. Wiązanie psa na łańcuchu jest jednak wyjściem ostatecznym. Jeśli już koniecznie musimy odgrodzić psa od ludzi, to bardziej humanitarne jest urządzenie kilkumetrowego wybiegu, ogrodzonego na tyle wysoką siatką, aby pies jej nie przeskoczył i wkopaną dość głęboko w ziemię. Wewnątrz wybiegu, najlepiej obsianego trawą, ustawić należy obszerną budę i umieścić miskę z wodą.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz